Generaties volgen elkaar op, maar allemaal - zonder uitzondering - beheersen ze met brio de basis-Italianen: ciao, grazie e che cazzo. En allemaal kunnen ze u moeiteloos hun top 3 van de beste cacio e pepe in de stad Brussel. De goede adressen worden doorgegeven, terwijl er haast elke week een nieuwe Italiaanse zaak de deuren opent in Brussel. Analyse door Grégory Sorgeloose, medezaakvoerder van het kantoor Sorgeloose & Trice, gespecialiseerd in de overdracht van Horecazaken.
Kroniek van een eeuwig succes?
Waar komen deze schoenen vandaan en waar vind je ze nog meer in de mode? De Italiaanse keuken verveelt nooit, ook al zou haar brede repertoire op termijn kunnen uitputten - ondanks honderden soorten pasta en minstens het dubbele aan originele recepten.
Een vleugje geschiedenis
Met een sterke en historische Italiaanse aanwezigheid in Brussel, en met ruimer nog in Wallonië sinds de naoorlogse periode toen velen in de mijnen gingen werken, vormt de Italiaanse gemeenschap nog steeds een van de grootste buitenlandse gemeenschappen in ons land, met zo'n 300.000 mensen - en dat zonder de Belgische nazaten van Italiaanse afkomst mee te tellen. Ten tijde van de twintigste wereldoorlog was de emotionele band uit Italië nog springlevend in het land, en later ook in Brussel.
Italië, veilige haven voor de Brusselse horeca
De Italiaanse keuken raakt een gevoelige snaar die weinig andere keukens weten te bespelen: troost. Ze stelt gerust en verbindt, altijd in een geest van gezelligheid, familie en gedeelde warmte. Het is een instinctieve, emotionele, collectieve keuken - nooit polariserend. Waar het Franse eten wordt gecodeerd, het Japanse eten wordt gezien of het Amerikaanse eten wordt gezien, is het Italiaanse eten heel erg in zijn element, zonder handelingen. Het is gewoon een kwestie van invriezen - en wat kun je nog meer doen in geval van nood?
Het Italiaanse levensstijlvan dolce vita en alle verbeelding die erbij hoort, brengen een aanstekelijke levensvreugde, kostbaar in onze streken die niet altijd gul zijn met licht. Het Italië van vandaag heeft zijn geruite tafelkleden en stroflessen wijn opgeborgen en omarmt een soort van "nieuwe toegankelijke luxe", terwijl anderen het omgekeerde doen en vervallen in karikaturale zwaarte. Waar Italië deze dubbele evenwichtsoefening met brio klaarspeelt, blijven andere keukens steken in oubollige clichés. La Stazione in Ukkel is hier een schoolvoorbeeld van, net als het recente Baci in Elsene. Twee heel verschillende codes, twee verfijnde decors - en eenzelfde, onbetwist succes.
No troef van formaat: de Italiaanse keuken spreekt iedereen aan, op elk moment. De comfortvoedsel van donderdagavond met het gezin, het romantische datumDit is een van de beste manieren om te genieten van een goede maaltijd, een gezonde lunch in het park, of de lasagne die de oppas overdag maakt als de kinderen aan het eten zijn. Het is bovendien een van de weinige keukens die moeiteloos kunnen opschalen naar een hogere categorie, en toch populair én kindvriendelijk blijven. De ultieme test? De keuze van uw kroost tussen een heerlijke spaghett' al ragù van een nasi goreng - u raadt wie telkens de palm wint.
Lees ook > De Brusselse horeca opnieuw uitvinden: tussen durf, storytelling en veerkracht
Een receptor die kan gaan vervelen?
Manco per sogno! Bij elke nieuwe opening denkt men "weer eentje erbij", maar leeg staan ze nooit. Bestaat er een risico op bagatellisering? Een gastronomie vastgeroest in haar archetypes? Het klopt dat het eeuwige trio burrata / pasta / tiramisù wat kan gaan vervelen, maar geef toe: een zachte tiramisù, met de lepel uit de vorm gehaald en gulzig in uw kom gelegd - wie kan dat weigeren? Net zo min als de pepermolen boven uw pasta of de extra vers parmezaan op uw agnolotti.
Sommige Italiaanse chefs hekelen trouwens deze groeiende karikatuur van hun keuken, hun cultuur en hun terroir. Maar Brussel is niet immuun voor deze trend: talloze zaken die willen doen sof ze "coole Italianen" zijn door te kopiëren zonder te begrijpen. Door de ervaring te veel glad te strijken, worden sommige conceptten in feite ketens zonder het te zeggen. Als een Italiaanse bezoeker aan Brussel zou vragen welk restaurant hij of zij zou willen bezoeken, zou het antwoord er een van eenheid zijn. een huis!
Lees ook > 5 nieuwe terrassen om van de zomer te genieten - Federatie Horeca Brussel
Het vermogen om te muteren en toch herkenbaar te blijven
Hoeveel men haar ook kan verwijten, het blijft onmogelijk de Italiaanse keuken echt te bekritiseren (behalve dan voor wie nog altijd zwarte magie bedrijft door room toe te voegen aan trofie al pesto van - ultiem misdrijf - spekblokjes aan de carbonara). Vandaag spreekt men over "neo-Italianen", met voorbeelden als Roots, Ciccio, Primo van CertoZe laten zien dat Italiaanse schoenen razend populair zijn. Het kan generiek en minder authentiek zijn, maar ook inventief en verdomd sexy - als het gedurfd en toegankelijk is. Het is niet polemisch, het is niet gesegmenteerd, het is niet gepolariseerd. De dingen die ze zeggen betekenen dat ze niet alleen over zichzelf praten, maar ook over hun emoties, hun gevoel voor humor.
Kortom, in 2025 blijft het openen van een Italiaans concept een van de weinige zekere succesformules - al is het niet altijd vanzelfsprekend. Want wie de codes verraadt, loopt het risico de toorn te wekken van een hechte Italiaanse gemeenschap die als één man opstaat om haar gastronomisch erfgoed te verdedigen. En voeg daarbij een meer prozaïsche reden - de comfortabele marges die deze keuken toelaat - en u begrijpt meteen waarom Italië nog mooie dagen voor zich heeft. In één woord: Italië is not the place to be. Niet de fijnproeversNoch veganisten, noch bankiers. Zo is dat.