Georges is een echte leider in de horeca. Met zijn vijf (bijna zes) restaurants My Tannour, C'Chicounou, zijn Oriento-restaurants en zijn atelier heeft de dertigjarige het druk... En zo hoort het ook, want zelfgebakken brood (Tannour) is de specialiteit van zijn restaurantketen.
Hoe ben je in de horeca terecht gekomen?
Ik ben geboren in Syrië en op jonge leeftijd met mijn familie naar België verhuisd. Ik heb veel te doen, vooral in de horeca, want ik weet waar ik het over heb. Toen openden mijn ouders een restaurant, daarna een Libanese snackbar... Ik hielp hen na schooltijd en in het weekend. Als mijn vrienden gingen spelen, ging ik naar mijn werk. We hadden toen niet veel te eten, dus ik at wat chips als lunch. Toen ik 18 was, vertelde ik mijn ouders dat ik naar de hotelschool in Namen wilde. Mijn moeder wilde niet dat ik ging, omdat ze niet wilde dat ik zo hard zou werken als ik. Waarop ik zei: "Ik doe wat ik doe, maar niet zo goed".
Ben je een chef-kok of een zakenman?
Dat weet ik niet, maar daar ben ik de laatste in de rij. Na mijn studie ging ik aan de slag als chef-kok en liep ik stage in verschillende restaurants, waaronder een aantal bij een ster. Toen ik 21 was, opende ik mijn eerste restaurant. Vanaf dat moment verzorgde ik de etablissementen en bezocht ik ze in Horecas. Aangezien ik genomineerd ben voor de Gault&Millau, lijkt het me een goed idee om eens een kijkje te nemen. Ik hou ook van My Tannour en een aantal andere restaurants, dus ik weet zeker dat je er lekker zult eten. Op een dag wil ik het eerste Syrische restaurant openen, dat gastronomisch is en waar ik veel langer kan blijven.
Hoe kan ik van nul naar de top gaan, net als ik?
Ik weet dat het waar is voor anderen, maar het is gewoon een vraag. Ik loop nu al 20 jaar mee en ik denk niet dat ik ooit zal kunnen doen wat ik wil doen. Het is een kwestie van geloof en openheid, maar ik weet dat veel jonge mensen overal deel van willen uitmaken. Dit is niet hoe het werkt. Het is een onderlegger waar je uit moet kiezen, en dan is het allemaal hetzelfde. Als je houdt van wat je doet en je bent bereid om minder tijd met je gezin door te brengen, minder te slapen, te dromen over werk, stress te hebben omdat je de rekeningen moet betalen... dan ja, dan kun je het doen.
Heb je opofferingen moeten doen waar je spijt van hebt?
Nee, omdat ik hou van wat ik doe. Ik kan niet stoppen met aanbieden, omdat ik weet dat ik op zaterdag weg moet. Mijn werk is mijn leven. Ik doe het niet voor het geld, maar omdat ik kok en trainer ben.
Financieel?
Het was een strijd in het begin. Mijn ouders leenden geld van mijn oom voor mijn studie, en daarna van een klant van hun snackbar. Dankzij dit, en dankzij het feit dat we super hard werken, zaten mijn ouders in een positie waarin ze hard moesten werken en hun werk heel belangrijk voor ze was. Ik gebruikte mijn ruimte - de spullen die ik als kind had - voor mijn eerste bed and breakfast, en mijn ouders hielden me bezig. Toen trouwde ik, en investeerde het geld dat ik in mijn instellingen had. Geleidelijk aan begon het te werken en zette ik geld opzij en kon ik naar banken gaan enz. Ik heb mezelf echt vanaf nul opgebouwd, met de hulp van mijn familie.
Je zegt dat je doel nog niet bereikt hebt, maar waar zou je willen geraken?
Het probleem is dat ik soms te veel ambitie heb. Mijn familie verwijt me dat soms. "George, ik heb geen grenzen, hoe kan ik mezelf tegenhouden? Ik wil graag een Syrisch restaurant openen in België en van My Tannour een internationaal restaurant maken.
Dat is ambitieus. Hoe slaag je erin om met beide benen op de grond te blijven staan ondanks je succesverhaal?
Mijn vader zeoit tegen me: "Geld is een cirkel: vandaag heb je het, morgen niet. Je moet je reputatie opbouwen en niet je rijkdom. Hij heeft gelijk, dus ik heb er alles aan gedaan om mensen me te laten respecteren om wie ik ben en niet om wat ik heb. Ik maak mijn leven heel gewoon en als ik van de ene op de andere dag niet weet wat ik doe, dan zie ik wel hoeveel ik kan doen.
Hoe ziet een dag in je leven eruit?
Ik ben overal. Ik word wakker en breng mijn kinderen weg. Dan ga ik naar het productieatelier, naar mijn vestigingen, om leveranciers te zien, om met restaurantmanagers te praten, ik ga naar de bouwplaats voor mijn nieuwe My Tannour... En niet te vergeten de 300 telefoontjes die ik per dag krijg en mijn gezinsleven. s Avonds ga ik terug om mijn kinderen op te halen, ze naar bed te brengen en weer te werken tot 2 of 3 uur 's nachts. De volgende dag, om 6 uur 's ochtends, beginnen we met werken. Maar de dagen zijn niet hetzelfde. Soms blijf ik in Brussel, soms ben ik op pad om andere mensen te ontmoeten.
Lees ook: Waar eet Sang Hoon Degeimbre het liefst?