Georges is bijna een persoonlijkheid geworden in de horeca. Met zijn vijf (bijna zes) restaurants My Tannour, C’Chicounou, zijn Oriento-restaurants en zijn atelier heeft de dertigjarige het druk… En zo hoort het ook, want zelfgebakken brood (Tannour) is de specialiteit van zijn restaurantketen.
Hoe ben je in de horeca terecht gekomen?
Ik ben geboren in Syrië en kwam naar België toen ik elf jaar oud was met mijn familie. Ik begon klusjes te doen, altijd in de horeca omdat ik dat leuk vond. Toen openden mijn ouders een restaurant, daarna een Libanese snackbar… Ik hielp hen na schooltijd en in het weekend. Als mijn vrienden gingen spelen, ging ik naar mijn werk. We hadden niets in die tijd en soms at ik een stom pakje zoute chips als lunch. Toen ik 18 was, vertelde ik mijn ouders dat ik naar de hotelschool in Namen wilde gaan. Mijn moeder wilde eerst niet, omdat ze niet wilde dat ik hard moest werken zoals zij. Toen zei ik tegen haar: “Ik ga doen wat jij doet, maar dan beter”.
Ben je een chef of een zakenman?
Ik hou niet van dat woord, maar het is waar dat ik de tweede in bevel ben. Na mijn studies ben ik begonnen als chef-kok en heb ik stages gelopen in verschillende restaurants, waaronder enkele met een ster. Toen ik 21 was, opende ik mijn eerste restaurant. Daarna bleef ik, beetje bij beetje, etablissementen kopen en veranderde ze in Horecas. Toen ik genomineerd werd voor de Gault&Millau, begon het pas echt te lopen. Nu heb ik zes My Tannour en verschillende andere restaurants, dus ik heb geen tijd om in de keuken te staan. Op een dag zou ik graag het eerste Syrische sterrenrestaurant openen, iets gastronomisch, waar ik weer in de keuken zou staan.
Hoe kom je van nul tot de top, zoals jij?
Ik denk dat iedereen het kan, maar het is een keuze. Het is een hele opoffering om te komen waar ik nu ben. Ik werk al 20 jaar en ik denk nog steeds niet dat ik mijn doel bereikt heb. Het kost tijd en opoffering, maar ik merk dat veel jonge mensen tegenwoordig alles meteen willen. Dat is niet de manier waarop het werkt. Het is een pad dat je moet kiezen en dan wordt alles mogelijk. Als je houdt van wat je doet en je bent bereid om minder tijd met je gezin door te brengen, minder te slapen, te dromen over werk, stress te hebben omdat je de rekeningen moet betalen… dan ja, dan kun je het doen.
Heb je opofferingen moeten doen waar je spijt van hebt?
Nee, omdat ik hou van wat ik doe. Ik zou nog steeds offers brengen, omdat ik weet dat ik er op een dag zal geraken. Mijn werk is mijn leven. Ik doe het niet voor het geld, maar omdat ik een chef en een ondernemer ben.
En financieel?
Het was een strijd in het begin. Mijn ouders leenden geld van mijn oom voor mijn studies, en daarna van een klant van hun snackbar. Dankzij dat, en het feit dat we super hard werkten, waren mijn ouders in staat een lening af te sluiten en hun leningen terug te betalen. Ik gebruikte mijn spaargeld – het geld dat ik sinds mijn elfde had gespaard – voor mijn eerste bedrijfje, en mijn ouders hielpen me daarbij. Toen trouwde ik, en investeerde het geld dat ik had in mijn instellingen. Geleidelijk aan begon het te werken en zette ik geld opzij en kon ik naar banken gaan enz. Ik heb mezelf echt vanaf nul opgebouwd, met de hulp van mijn familie.
Je zegt dat je je doel nog niet bereikt hebt, maar waar zou je willen geraken?
Het probleem is dat ik soms te veel ambitie heb. Mijn familie verwijt me dat soms. “George, je hebt geen grenzen, wanneer ga je stoppen? Ze hebben gelijk, ik heb geen grenzen. Ik wil een Syrisch sterrenrestaurant openen, uitbreiden naar België en dat My Tannour een internationale restaurantketen wordt.
Dat is ambitieus. Hoe slaag je erin om met beide benen op de grond te blijven staan ondanks je succesverhaal?
Mijn vader zei ooit tegen me: “Geld is een cirkel: vandaag heb je het, morgen niet. Uw reputatie zal worden herinnerd en niet uw geld. Hij heeft gelijk, dus ik heb er alles aan gedaan om mensen me te laten respecteren om wie ik ben en niet om wat ik heb. Ik leef mijn leven vrij normaal en als ik er niet van tijd tot tijd aan word herinnerd, vergeet ik het meeste van wat ik al heb kunnen doen.
Hoe ziet een dag in je leven eruit?
Ik ben overal. Ik word wakker en breng mijn kinderen weg. Dan ga ik naar het productieatelier, naar mijn vestigingen, om leveranciers te zien, om met restaurantmanagers te praten, ik ga naar de bouwplaats voor mijn nieuwe My Tannour… En niet te vergeten de 300 telefoontjes die ik per dag krijg en mijn gezinsleven. s Avonds ga ik terug om mijn kinderen op te halen, ze naar bed te brengen en weer te werken tot 2 of 3 uur ‘s nachts. De volgende dag om 6 uur ‘s morgens beginnen we opnieuw. Maar de dagen zijn niet hetzelfde. Soms blijf ik in Brussel, soms ben ik op pad om andere mensen te ontmoeten.
À lire aussi: Waar eet Sang Hoon Degeimbre het liefst?